Очередные литературные достижения и новый опыт
Внимание! Заполните форму ниже и получите подарочный купон с 25-процентной скидкой на все изданные книги!
Поскольку многие пишут, что я вдохновляю их своим примером, решил поделиться очередными литературными достижениями и новым для меня опытом.
Осенью прошлого года Леонид Юрьевич Север пригласил меня присоединиться к команде организаторов Международного молодёжного фестиваля поэзии и поэтических переводов «Берега дружбы». Имея многолетний организационный опыт я смог применить некоторые свои знания и в рамках этого действительно мощного проекта. Также выступил в качестве одного из наставников фестиваля.
Прошедший год запомнился интересной и разноплановой творческой работой, помог мне познакомиться со многими талантливыми людьми. А по итогам финального мероприятия я получил официальную благодарность.
Несколько моих стихотворений («На душе вновь пустота...», «Апрель», «Такая роль», «Письмо к любимой», «Дельтаплан», «Вчера» и «Знаешь, друг ты мой сердечный...») были переведены гомельской поэтессой Тамарой Викторовной Крюченко на белорусский язык.
По итогам фестиваля издано несколько поэтических сборников. В том числе и вот такой:
В него вошли переводы конкурсных стихотворений на белорусский язык.
И, конечно же, хочу поделиться непосредственно переводами моих произведений. Желаю всем приятного прочтения!
«На душы ізноў пустэча...»
На душы ізноў пустэча.
І надзея нібы канула,
Толькі ў колеры шарэчы
Свет ізноў апрануты.
Выспявае ў глыбіні
Супраць злой хандры пратэст.
Зноў бражэнне ў ва мне —
Гэта, пэўна, хрэст.
То ўзлятаю і лунаю,
Гімн кахання выспявае;
То ізноў стаю на ўскраі, —
Рэчаіснасць забівае.
А ўсур’ёз пачну тануць,—
Выкіне мяне раптоўна.
Знаць, жыццё шчэ будзе гнуць,
І патрэбны я грунтоўна.
Зберажы мяне, Гасподзь,
Дай мне сіл ісці наперад;
Сумны вал, прашу, сыходзь!
У імгле знайду я Веру!
Красавік
Я іду па квітнеючаму гораду, —
Свеціць сонца і птушкі спяваюць!
Вецер трэпле зямлі соннай бораду,
Воблакі нада мной праплываюць!
І хвалююча мне, і так радасна,
Сэрца зноў замірае ў грудзях...
Ад прадчування, што вельмі сладасны
Наперадзе чакае прасцяг!
Можа, шчасце маё доўгачаканае,
Захлісне мяне раптам з галавой?
Ці проста любуюся нечаканаю,
Ды заўсёды жаданай вясной?
Цешуся імгненнем казачным,
І адказ не імкнуся знайсці.
На душы па-сапраўднаму радасна!
Я хачу бясконца ісці!
Такая роля
У стакан налію дамашняга віна,
І вып’ю сходу я яго да дна.
Цяпло пральецца, і адпусціць боль;
Хаця і ведаю, толькі часова
Пакіне хмель, як зноўку стрэмя
Суму здавіць грудзі — такая роля...
Увесь свет афарбаваны ў шэры колер.
Калі цябе са мною побач няма —
Ізноў з вакон у дом ліецца цьма,
У ложак, прахалодай голы...
Сум ачуняе зноў недарэчы,
Паршыўца марамі адганю прэч я.
І засынаючы, памалюся Богу:
Ад нягод хай любай падкажа дарогу!..
Пісьмо да каханай
Кладуцца радкі звонкімі ручаямі
На снежныя палеткі сшытка.
Спрабую словамі перадаць адчайна,
Тое, што ў погляда шыфры.
Вельмі доўга ў жыцці ноч панавала,
Толькі зоркі іншы раз ззялі;
Ды вось з усходу сонца ўстала,
змываючы цемру з душы скрыжаляў.
Пралілося трапяткім цяплом па венах
Такіх пяшчотных, страсных пачуццяў дыханне.
І вырваўся з суму я імгненна,
Вярнулася зноў барацьбы жаданне.
Світанкам доўгачаканым упіваючыся,
К табе імкнуся ўсёй душою.
Ад берага пакут адрываючыся,
Мы да шчасця паплывем з табою!
Прэч думкі, што з дзявятым валам
Не пазбегнуць фрэгату сустрэчы!
Узяўшы дакладны компас, стану ля штурвала,
Для нас да Эдэма шлях намечаны!
Лёд трэснуў — можна выйсці з праліва.
Узыходзь на палубу хутчэй!
І хаця ўдача вычварна,
даверся мне — сумневы развей!
Наперад пойдзем пад ветразямі!
Куды б судна цячэнне не вабіла...
Хранімы будзем нябеснымі ветрамі,
Мая прывабная!
Дэльтаплан
Хвіліны — кроплямі ў прастору, у бясконцасць
І дэльтаплан над горадам лунае.
Пагляд сцяжынка з зорак заварожыць мой да сонца,
А там, унізе, родная ўжо моцна засынае.
Над дахамі кружуся і ўсміхаюся патроху:
Мой кветкавы букет узнесен на балкон!
Крылом махну, і зноў бясшумна ў дарогу,
Каб не парушыць маёй любай сон!
Учора
Час ліецца бясконцаю цішай,
Адносіць дзень мінулы ў небыццё.
І “учора” толькі ў памяці мне бліжай,
Толькі ў ёй яго ранейшае быццё.
Стрэлкі ізноў пракруцяць новы круг,
Ён прахалодай мне душу залье.
Ды ўчора, як нязменна верны друг
У соты раз растопіць сэрца лёд.
А там прытулак змучанай душы,
І толькі ў ім яна заўжды знойдзе спакой.
Наперадзе — гадзіны начной цішы,
Але ўчора як раней йдзе за спіной.
«Ведаеш, мой друг сардэчны...»
Ведаеш, мой друг сардэчны,
На душы — як між пустыні:
Жыцця вецер хуткацечны
Гоніць тут пясок няспынна.
Пралятаюць дні за днямі
Вераніцай спраў сталічных:
Сотні стрэч, прамоў публічных,
І з рахункамі дамовы...
Толькі ўсе дарма памкненні:
Не заменіш мітуснёю
Тыя шчасныя імгненні,
Дзе ты, любая, са мною.
Молодец, Артём Владимирович! Вы действительно для многих людей яркий пример. Дай Бог вам новых литературных достижений и творческого развития!!!
Спасибо большое! 🙂 Буду стараться...